„Dekoder” reż. kolektyw
berlińskiej sceny punkowo-industrialnej lat 80-tych:) - Dobiegający
trzydziestki obraz,
mimo, ze formalnie mocno się postarzał, to nadal wywołuje emocje i niewątpliwie jest pewnego rodzaju klasyką
w kanonie lektur entuzjastów mrocznych cyberpunkowych klimatów. Antysystemowy wydźwięk podsyca doda-
tkowo zaangażowanie w projekt tak kultowych postaci jak William S. Burroughs, Genesis P-Orrigde czy
FM Einheit. Nie polecam fanom MTV i „Tańca z gwiazdami”. 7/10
mimo, ze formalnie mocno się postarzał, to nadal wywołuje emocje i niewątpliwie jest pewnego rodzaju klasyką
w kanonie lektur entuzjastów mrocznych cyberpunkowych klimatów. Antysystemowy wydźwięk podsyca doda-
tkowo zaangażowanie w projekt tak kultowych postaci jak William S. Burroughs, Genesis P-Orrigde czy
FM Einheit. Nie polecam fanom MTV i „Tańca z gwiazdami”. 7/10
„Sekretny świat” reż. Gabriel Mariño – pełnometrażowy debiut młodego meksykańskiego reżysera
nie powala, co prawda, na kolana, tym bardziej jednak nie pozostawia obojętnym. Historia Marii, pogubionej
nastolatki, która mniej lub bardziej świadomie kreuje się na bierną ofiarę. Jak gdyby badała własne granice,
karała się, lub też desperacko próbowała poczuć i doświadczyć czegoś – nie ważne czego - mocniej, więcej,
intensywniej. Wraz z Marią przemierzamy meksykańskie mieściny w poszukiwaniu odpowiedzi na pytania,
które nie zostały wprost zadane. Ładne, spokojne kino, prowadzące do refleksji, która niestety gdzieś umyka
wraz z napisami końcowymi. 6/10
„Przyjaciel rodziny” reż. Paolo
Sorrentino – Film wybitny! Sorrentino daje popis kunsztu i finezji
reżyserskiej, zaś odgrywający główna rolę Giacomo Rizzo - aktorskiej doskonałości.”Nie ufam Bogu, bo on
nie ufa mi. W przeciwnym razie zrobiłby mnie ładniejszym” - mówi główny bohater, lichwiarz o odstręczającej
aparycji – kolejny w galerii osobliwości i dziwaków, tak umiłowanych przez reżysera. Film jest pełen takiej
właśnie ironii i gorzkiego komizmu, narracja zaś poprowadzona błyskotliwie i wciągająco. Porywające aktorstwo,
świetne zdjęcia, rewelacyjna muzyka (często stanowiąca kontrapunkt do fabuły) nie pozwalają oderwać się
od tego fantastycznego spektaklu, nawet jeśli jest to już siódma godzina spędzona w kinowym fotelu.
Dla takich filmów warto przebić się przez niejednokrotnie nużącą pseudo-artystowską horyzontową papkę.
Arcydzieło! 10/10
reżyserskiej, zaś odgrywający główna rolę Giacomo Rizzo - aktorskiej doskonałości.”Nie ufam Bogu, bo on
nie ufa mi. W przeciwnym razie zrobiłby mnie ładniejszym” - mówi główny bohater, lichwiarz o odstręczającej
aparycji – kolejny w galerii osobliwości i dziwaków, tak umiłowanych przez reżysera. Film jest pełen takiej
właśnie ironii i gorzkiego komizmu, narracja zaś poprowadzona błyskotliwie i wciągająco. Porywające aktorstwo,
świetne zdjęcia, rewelacyjna muzyka (często stanowiąca kontrapunkt do fabuły) nie pozwalają oderwać się
od tego fantastycznego spektaklu, nawet jeśli jest to już siódma godzina spędzona w kinowym fotelu.
Dla takich filmów warto przebić się przez niejednokrotnie nużącą pseudo-artystowską horyzontową papkę.
Arcydzieło! 10/10
